Celem artykułu jest przedstawienie roli rządu federalnego jako jednego z aktorów uczestniczących w polityce rozwoju miast amerykańskich w latach 1965–2012. Paradoks implementacji, rozumiany jako ograniczenie możliwości osiągania celów polityk krajowych w związku z poszerzeniem kompetencji ich potencjalnych oponentów oraz zmieniające się poglądy kolejnych prezydentów na federalizm zostały uznane za kluczowe w wyjaśnianiu tytułowego zagadnienia. Posłużono się kategoriami: federalizmu, orientacji i instrumentów rozwoju oraz nakładów finansowych na rozwój. Orientacja i instrumenty rozwoju zostały przedstawione na podstawie wybranych programów federalnych adresowanych do miast, nakłady zaś – na podstawie budżetów federalnych. Ramy teoretyczne pracy stanowią trzy generacje teorii implementacji polityk publicznych. W konkluzji autorka wskazuje na wycofywanie się rządu federalnego i rosnące znaczenie władz stanowych w polityce rozwoju miast.
Kwestia wykluczenia transportowego w Polsce jest coraz częściej podnoszona przez polityków, publicystów i organizacje pozarządowe. Problem nasilił się w okresie pandemii COVID-19 wobec zmniejszenia liczby tras i częstotliwości kursowania autobusów i kolei. Krajowy dorobek naukowy dotyczący wykluczenia transportowego jest niewystarczający. Niniejszy artykuł jest próbą poszerzenia wiedzy w tym zakresie. Celem jest ukazanie różnych aspektów wykluczenia transportowego z perspektywy mieszkańców. Uwzględniono trzy płaszczyzny tego zjawiska: ograniczony dostęp do publicznych środków transportu, ograniczenia przestrzenno-czasowe oraz trudności w uczestnictwie w ważnych instytucjach społecznych. Artykuł opiera się na studiach przypadku trzech miejscowości w województwie mazowieckim: Ostrowi Mazowieckiej, Żuromina i Tczowa. Badanie realizowano w 2021 r. za pomocą wywiadów pogłębionych oraz analizy danych zastanych. Na podstawie opinii i spostrzeżeń mieszkańców powyższych miejscowości przedstawiono społeczne konsekwencje ograniczonego dostępu do połączeń autobusowych i kolejowych.
Artykuł zawiera pogłębioną analizę podziału środków w ramach Funduszu Dróg Samorządowych (FDS), Rządowego Funduszu Inwestycji Lokalnych (RFIL), Programu 100 Obwodnic oraz Programu Inwestycji Strategicznych pod kątem możliwej politycznej alokacji zasobów. Wykazano, że w przypadku wszystkich programów za wyjątkiem Programu 100 Obwodnic gminy rządzone przez polityków Zjednoczonej Prawicy dostawały dotacje istotnie częściej lub przekazywane im dotacje były większe. W przypadku RFIL skala faworyzowania tych gmin była znaczna. By wyniki oszacowań uwzględniały zróżnicowanie między gminami, w badaniu wykorzystano liczne zmienne kontrolne.
Celem artykułu jest diagnoza postaw pracowników urzędów miejskich wobec partycypacji obywatelskiej oraz ocena wybranych efektów budżetów obywatelskich (BO) w sześciu największych miastach Polski w latach 2014–2023. Analiza oparta została na wynikach badań empirycznych, obejmujących ankiety i wywiady pogłębione, oraz na danych zastanych. Uzyskane rezultaty ukazują perspektywę instytucjonalną i wskazują na obecność dwóch dominujących podejść wśród urzędników: afirmatywnego i krytycznego. W artykule omówiono również bezpośrednie oraz pośrednie efekty BO – edukacyjne, społeczne, polityczne i redystrybucyjne. W miastach, w których zidentyfikowano przewagę postawy afirmatywnej (Poznań, Wrocław, Gdańsk, Łódź), częściej dostrzegano silniejsze efekty edukacyjne i polityczne. Z kolei w Warszawie i Krakowie, gdzie dominuje podejście krytyczne, relatywnie częściej wskazywano na słabsze efekty edukacyjne i polityczne, przy jednocześnie silniejszych efektach redystrybucyjnych. Uzyskane wyniki sugerują ponadto, że budżet obywatelski może stanowić skuteczne narzędzie wspierające administrację miejską w identyfikowaniu potrzeb mieszkańców, choć jego możliwości w zakresie ich zaspokajania pozostają ograniczone.